Αναζητώντας τα αυτονόητα

Μπορεί να έχω μικρή μνήμη αλλά μπορώ να μετρήσω ελάχιστες οδυνηρές εμπειρίες που είχα σε εστιατόρια. Εκτός φυσικά αν η αιτία ήταν προφανής – π.χ. γόπα σε πιάτο με πατάτες, κουμπί στη σούπα, τρίχα στο πιάτο κ.α.)

Επίσης, οι ανοχές μου έχουν να κάνουν με τον τύπο του εστιατορίου, γιατί όπως και να το κάνουμε δεν μπορείς να έχεις τις ίδιες απαιτήσεις από ένα εστιατόριο –οικογενειακή επιχείρηση- σε κάποιο μικρό χωριό που ομολογουμένως πολλάκις έχουμε απολαύσει εξαιρετικές γαστρονομικές λιχουδιές, και από ένα εστιατόριο το οποίο βρίσκεται στο ισόγειο 5αστερου ξενοδοχείου της πόλης σε προνομιακό σημείο με υπέροχη θέα στη θάλασσα.

Με αφορμή την παρουσίαση του μενού βρεθήκαμε στον επαναλειτουργούντα σαν εστιατόριο χώρο ξενοδοχείου στη Θεσσαλονίκη πριν από λίγο καιρό.

Να επισημάνουμε μάλιστα ότι στο ίδιο ξενοδοχείο λειτούργησε ένα από το πιο εμβληματικά εστιατόρια της πόλης και ολόκληρης της Ελλάδας και όπως με λύπη διαπιστώσαμε η ποιοτική διαφορά της εικόνας των δύο εστιατορίων είναι ανάλογη της διαφοράς των ορόφων που τα χωρίζουν…

Δεν πιστεύω ότι το να είσαι ένα καινούριο εστιατόριο είναι μια αξιόπιστη δικαιολογία για κακή παρουσία ιδίως όταν καλείς κόσμο για να τους παρουσιάσεις τον καινούριο χώρο και μενού. Ανεξάρτητα όμως από τη γνώμη μου η πραγματικότητα είναι ότι τα εστιατόρια σχεδόν ποτέ δεν είναι έτοιμα 100% κατά την έναρξη τους και αυτό φαίνεται να λαμβάνεται ως ευαγγέλιο (του κλάδου), ότι θα πρέπει δηλαδή να δίνεις μια περίοδο χάριτος από την ημέρα που ξεκινάει τη λειτουργία του ένας χώρος εστίασης.

Μπορώ να δικαιολογήσω και να είμαι επιεικής σε κάποιες ατέλειες όχι όμως σε ένα εκρηκτικό συνονθύλευμα αστοχιών που καταδεικνύουν επικίνδυνη άγνοια και έλλειψη επαγγελματισμού. Μεταφέρω ενδεχομένως τη χειρότερη εμπειρία dinning που είχαμε την τελευταία διετία από την ώρα της άφιξης, την ατελείωτη ώρα αναμονής για το σερβίρισμα όσο και τα ίδια τα πιάτα που σερβιρίστηκαν, ήταν όλα κομμάτια μιας παρωδίας: μια αδιάφορη σαλάτα, επίσης κάποια αδιάφορα και χωρίς καμιά φαντασία tapas, δύο τσαλακωμένα deep fried μπαρμπούνια και κάτι ακόμα επίσης ανούσιο, άγευστο και ανάξιο να απασχολώ τη μνήμη μου -και πόσο περισσότερο τη γεύση μου-. Όσο για το κρασί, κάποιος επιτέλους θα πρέπει να εξηγήσει στους F & B Manager ότι δεν είναι δόκιμο να σερβίρεις σε ένα δείπνο για εκπροσώπους του τύπου το φθηνότερο catering κρασί σου. Εκτός αν πάλι ο υπεύθυνος για αυτή τη δουλειά δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των κρασιών αυτών η είχε την εντολή να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της βραδιάς με χαμηλό budget θα μπορούσε (δεν θα είχε καμία διαφορά) να σερβίρει χύμα ρετσίνα η οποία σίγουρα θα ταίριαζε περισσότερο σε όλο αυτό το κακοστημένο σκηνικό.

Θα ξεχωρίσουμε σ’ αυτό το μπάχαλο τα ευγενέστατα -και μάλλον τα μοναδικά καταρτισμένα- παιδιά του σέρβις.

Και γι αυτούς που πιστεύουν ότι τα εστιατόρια των ξενοδοχείων δεν μπορούν να έχουν μια αξιοπρεπή παρουσία θα τους θυμίσω ότι δεν είναι λίγα τα παραδείγματα ξενοδοχείων με εστιατόρια που έχουν κερδίσει αστέρια Michelin σε ολόκληρο τον κόσμο: Claridge’s, the Dorchester, the Berkeley, The Connaught, the Mandarin Oriental Hyde Park , Gilt στο The New York Palace κλπ με κορυφαίους σεφ όπως Alain Ducasse, Gordon Ramsay, Marcus Wareing, Nobu Matsuhisa,  Gary Rhodes κ.α. είναι όλα εστιατόρια που λειτούργησαν και λειτουργούν σε ξενοδοχεία.

Ένα κακό εστιατόριο για να επιβιώσει θα πρέπει να συντρέχει κάποιος η κάποιοι συγκεκριμένοι λόγοι όπως πχ. η αιχμαλωσία ανίδεου κοινού σε all inclusive η honeyspot καταστάσεις, ένα αστραφτερό εμπορικό σήμα ή να το επισκέπτονται προσωπικότητες. Στο συγκεκριμένο σημείο δεν βλέπω να συντρέχει κανένας από τους λόγους αυτούς…

Ο ΒΟΤΡΥΤΗΣ

.