Ένας έμπορος κρασιού επικεντρωμένος στα ελληνικά σταφύλια

Ένας έμπορος κρασιού επικεντρωμένος στα ελληνικά σταφύλια

του Jim Raper

Η ελληνική αμπελουργία επαινείται από τον Όμηρο στην «Ιλιάδα» και στην «Οδύσσεια», που γράφτηκαν σχεδόν πριν από 3.000 χρόνια. Αλλά η φήμη των ελληνικών κρασιών δεν είναι καλή στη σύγχρονη εποχή, κυρίως λόγω της Ρετσίνας, ενός καθημερινού κρασιού που είναι αρωματισμένο με ρετσίνι πεύκου.

Οι καταναλωτές στη χώρα αυτή έχουν επίσης αντισταθεί στα ελληνικά κρασιά, επειδή τα μαζικής παραγωγής παραδείγματα που είναι στη διάθεσή τους τις τελευταίες δεκαετίες δεν τους εμπνέουν. Καλύτερα ελληνικά κρασιά έχουν εισαχθεί τα τελευταία 10 χρόνια περίπου, συνήθως από μικρούς παραγωγούς.

Όμως, οι πωλήσεις αυτών έχουν περιοριστεί από τα ασταθή δίκτυα διανομής και τα περίεργα ονόματα των αρχαίων ποικιλιών αμπέλων στις ετικέτες. (Τί ξέρει ο μέσος καταναλωτής κρασιού για τις ποικιλίες Αγιωργίτικο, Ασύρτικο, Μανδηλαριά και Μαλαγουζιά;)

Έτσι βρήκε την αγορά ο Chris Jelepis, όταν αυτός και ο αδελφός του, Michael, αποφάσισαν πέρυσι να ξεκινήσουν το Sonata Wines, μια εταιρεία που εισάγει ελληνικά κρασιά. Τα αδέλφια είναι από τη Φιλαδέλφεια, όπου έχει την έδρα του το Sonata, αλλά ψάχνουν να πουλήσουν κρασί σε εθνικό επίπεδο.

Αυτό το καλοκαίρι ο Chris ήταν στη Βόρεια Βιρτζίνια, το Ρίτσμοντ και το Hampton για να κερδίσει το ενδιαφέρον των εμπόρων λιανικής πώλησης και των ιδιοκτητών εστιατορίων. Μίλησα με τον Chris μέσω τηλεφώνου και δοκίμασα μερικά από τα κρασιά που εισάγει. Πιστεύω ότι, αν κάποιος μπορεί να διαδώσει τα ελληνικά κρασιά στην Αμερική είναι αυτός. Επισημαίνει ότι είναι μόνο κατά το ήμισυ Έλληνας από τους προγόνους του, αλλά είναι 100 τοις εκατό αφιερωμένος στις πωλήσεις κρασιών, στο terroir και στα νέα ταλέντα οινοποίησης που βρίσκει στα συχνά ταξίδια του στην Ελλάδα.

Πολλά από τα κρασιά του Sonata πωλούνται από $15 έως $25, πράγμα που θέτει τον εισαγωγέα σε ανταγωνισμό με κρασιά που ξεχωρίζουν από τις καλύτερες γνωστές οινοπαραγωγικές περιοχές. Ρώτησα τον Chris αν προσπαθεί να πουλήσει κρασιά στους ανθρώπους που έχουν ελληνική πολιτιστική κληρονομιά.

«Όχι, όχι, ενδιαφέρομαι για το ευρύ κοινό», απάντησε. «Ένας λόγος που τα ελληνικά κρασιά δεν τα έχουν πάει καλά στην Αμερική είναι ότι οι εισαγωγείς έχουν τη συνήθεια να επικεντρώνονται στα ελληνικά εστιατόρια. Μπορείτε να φανταστείτε να περιορίζονται τα καλά γερμανικά Rieslings στα γερμανικά εστιατόρια hofbraus;» Μερικά κρασιά στη λίστα των αδελφών Jelepis έχουν γνωστές ουσιαστικά ετικέτες, όπως είναι το πλούσιο Diamond Rock ($20) του οινοποιείου Διαμαντάκη, ένα κόκκινο από την Κρήτη που είναι μείγμα Syrah. Αλλά οι περισσότερες ετικέτες είναι παραδοσιακές, δεν είναι αμερικανοποιημένες, και μερικές έχουν ακόμη και γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου.

Μου άρεσε πολύ το Κτήμα Κίκονες 2010 Μάρων ($19), ένα λευκό που παράγεται από τα σταφύλια Μαλαγουζιά, που καλλιεργούνται στην περιοχή της Θράκης. Έχει μια μύτη από βερίκοκο, με γεύσεις εσπεριδοειδών και λίτσι. Ταιριάζει πολύ με γαρίδες στη σχάρα.

Το Thira Estates 2011 Santorini ($22), ένα λευκό από την ποικιλία Ασύρτικο, είναι τόσο αναζωογονητικό με άρωμα λεμονιού σαν αεράκι στο νησί όπου παράγεται και είναι ακόμη ένα κρασί που ταιριάζει με θαλασσινά. Αλλά όπως είπα στον Chris, το αγαπημένο μου από τα μπουκάλια που μου έστειλε ως δείγματα ακριβώς μπορεί να είναι και το λιγότερο ακριβό – το Μπαραφάκας 2011 Αγάπη ($13), ένα κόκκινο από την περιοχή της Νεμέας. Είναι ένα μείγμα από Αγιωργίτικο και Syrah, που έχει γεύση από σκούρα φρούτα, μούρα, γλυκόριζα, μπαχαρικά και μέτρια οξύτητα, ένα καλό κρασί για πικ-νικ.

Μετάφραση Κική Παναγιώτου

 

Share this post