Επαγγελματίες και εκπαίδευση…

Αναρωτιόμαστε πολλές φορές πως γίνεται, ένα τόσο ωραίο και καθόλου ελιτίστικο  προϊόν όπως το κρασί, να αντιμετωπίζεται με αμηχανία και δυσπιστία από μεγάλη μερίδα καταναλωτών οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση καταφεύγουν στην λύση ενός χύμα κρασιού – ή και κάποιου τυποποιημένου αποστάγματος-  θεωρώντας τό πιο οικείο και ασφαλές.

Συζητώντας για ακόμα μία φορά το θέμα αυτό, αλλά και την γενικότερη αύξηση του χύμα και του bag in box εις βάρος του εμφιαλωμένου, με επαγγελματίες του χώρου, εισέπραξα για πολλοστή φορά το γνωστό: «Πρέπει να εκπαιδευτεί ο καταναλωτής»

Και φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούω αυτό και μου έρχεται στο μυαλό η κλασική έκφραση «φταίει ο γάιδαρος και δέρνουν το σαμάρι»  προσφιλής μέθοδος όπου εθελοτυφλούντες και εθελοκωφεύοντες αρνούνται να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες, τις υπερβολές και παραλήψεις τους και καταφεύγουν σε υπεκφυγές και φθηνές δικαιολογίες.

Οι επαγγελματίες στην χώρα μας ανήκουν σε δύο κατηγορίες:

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν επαγγελματίες οι οποίοι δεν έχουν έλλειψη εκπαίδευσης για το κρασί , αλλά έχουν λανθασμένη αντίληψη στην μεθοδολογία πώλησης και προώθησης του και αδυναμία στη ικανότητα να προκαλέσουν ενθουσιασμό στους πελάτες τους για το κρασί.

Ξέρουν πάρα πολλά για το κρασί. Ξέρουν για τη μηλογαλακτική ζύμωση, για τις μερκαπτάνες, τα τερπένια και τις λακτόνες, τους αρωματικούς καρβοξυλικούς εστέρες & τα διμεθυλοσουλφίδια, ξέρουν πως οι μαννοπρωτείνες δεσμεύουν την ιονόνη και τον εξανοικό αιθυλεστέρα αλλά τι τον νοιάζει τον καταναλωτή αυτό; Αντί για αυτό, πρέπει να ενδιαφερθούν για το πώς να κάνουν μια καλή παρουσίαση για να τραβήξουν το ενδιαφέρον ενός αγοραστή για το κρασί.

Υπερβολές στην περιγραφή κρασιών του στυλ: «το κρασί αυτό επιδεικνύει αρώματα άγουρου atemoya (υβρίδιο φρούτου), νότες αποξηραμένου Τανατσέτο κλπ αλλά και ασσύμετροι αισθησιακοί λυρισμοί που σκοπό έχουν να εντυπωσιάσουν παρά να δώσουν ουσιαστική πληροφορία, απογοητεύουν και απομακρύνουν τον ενθουσιώδη καταναλωτή και οδηγούν μαθηματικά στην γκετοποίηση του κρασιού.

Οι «illuminati» όπως τους αποκαλεί φίλη που προσπαθεί απεγνωσμένα πολλές φορές να αποκωδικοποιήσει ορισμούς και έννοιες που εξαπολύονται κατά τη διάρκεια γευσιγνωσιών, διακατέχονται πολλάκις από παρανοικές ιδεοληψίες -που καταλήγουν συνήθως σε παραληρήματα απόλυτου αυταρχισμού λοιδορώντας συνάμα με το στίγμα του ανορθολογικού κάθε διαφορετική άποψη, αντί να προσπαθήσουν να γίνουν πιο γήινοι και προσιτοί.

Η καλλιέργεια της ενοχής, αν και αναμφίβολα δεν είναι το επιθυμητό στον ανεκπαίδευτο καταναλωτή, ο οποίος πηγαίνοντας στο εστιατόριο θέλει να ζήσει μια ηδονιστική εμπειρία, είναι σίγουρα η κατάληξη.

Μήπως αντί της εκπαίδευσης του καταναλωτή, πρέπει να κοιτάξουμε να εκπαιδευτούν οι έμποροι(η δεύτερη κατηγορία επαγγελματιών) οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν μπορούν να πείσουν τον συνομιλητή τους ή τον φίλο τους για το κρασί, τότε πώς θα πείσουν τον καταναλωτή;

Μήπως θα πρέπει να δούμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά; Π.χ. αντί να βομβαρδίζεται ο ανυποψίαστος καταναλωτής και τα τελικά σημεία πώλησης με θραύσματα πληροφοριών χωρίς κανένας να έχει ενδιαφερθεί για το τι πραγματικά τους αρέσει, θα έπρεπε να κατανείμουμε τους καταναλωτές ανάλογα με τις επιθυμίες τους, τις ανάγκες τους και τα κίνητρα τους και να κάνουμε focus σ’ αυτά, προσφέροντας τους στην τελική αυτό που πραγματικά θέλουν και όχι αυτό που τους επιβάλεται;

Μήπως πρέπει να εστιάσουμε στους νέους κεντρίζοντας τους το ενδιαφέρον για το κρασί κάτι που μπορεί να επιτευχθεί με αμεσότητα και σχεδόν ανέξοδα μέσω ενημέρωσης τους και διαδραστικής επικοινωνίας από τις πλατφόρμες κοινωνικών δικτύων, εκθέσεων, ανοιχτών σεμιναρίων κλπ.;

Η προτεραιότητα δεν είναι να εκπαιδευτούν οι καταναλωτές αλλά πρωτίστως να μπορέσουμε να απεμπλακούμε από ιδιοτέλειες και συμφέροντα που εκπέμπουν απαξίωση, μίσος και μιζέρια και να δούμε το κρασί σαν κάτι μεγαλύτερο από το άθροισμα ατομικών ουτοπιστικών φιλοδοξιών που φρενάρουν κάθε ανάπτυξη.

ΒΟΤΡΥΤΗΣ