ΩΔΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΛΕΥΚΑ ΚΡΑΣΙΑ-ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ SUCCESS STORY

Η Lettie Teague από την Wall Stree Journal έγραψε πριν μια εβδομάδα ένα ρεπορτάζ, εξυμνώντας τα ελληνικά κρασιά. Το κείμενο έγινε viral για όσους ασχολούνται με το κρασί και εμείς το μεταφράσαμε και σας το παρουσιάζουμε.

ΩΔΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΛΕΥΚΑ ΚΡΑΣΙΑ-ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ SUCCESS STORY

Από την Lettie Teague

Τα ελληνικά κρασιά που αποτελούν ένα φωτεινό αλλά μοναχικό αστέρι στην οικονομία της χώρας, έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό τα αγαπημένα των αμερικανών σομελιέ και εισαγωγέων, προσφέροντας μια ωραία εναλλακτική σε καλή τιμή, για όσους προτιμούν τα λευκά.

H Eλλάδα που κάποτε ήταν συνώνυμη με τις διακοπές στα ελληνικά νησιά και τώρα με ένα ανεύθυνο χρέος, απέκτησε και τρίτη ταυτότητα ως μια σπουδαία χώρα παραγωγής κρασιού. Από το τραγανό Ασύρτικο της Σαντορίνης μέχρι το αρωματικό μοσχοφίλερο και την Μαλαγουζιά της Πελοπονήσου. τα ελληνικά ξηρά λευκά κρασιά είναι ζωντανά, δυναμικά και σε πολύ καλές τιμές-αν και επιβαρύνονται με κάποια μάλλον δύσκολα ονόματα.

Καθώς όλο και καλύτερα κρασιά καταφθάνουν στα ελληνοαμερικάνικα εστιατόρια και καταστήματα τα τελευταία χρόνια, οι λάτρεις του κρασιού μαθαίνουν να εκτιμούν την γοητεία τους και πώς να προφέρουν το όνομά τους. Ο James Tidwell, beverage manager στο Four Seasons Resort Club στο Ντάλας του Τέξας, δήλωσε ότι οι περισσότεροι από τους πελάτες του αναγνωρίζουν και προφέρουν με αυτοπεποίθηση ονόματα όπως Ασύρτικο και Σαντορίνη, στη λίστα των κρασιών τους και γνωρίζει ότι αυτό γίνεται και στα άλλα εστιατόρια του Ντάλας.

Η παραγωγή κρασιού στην Ελλάδα ξεκίνησε πολλές χιλιάδες χρόνια πριν-το κρασί καλλιεργείτο ευρέως στη χώρα την εποχή του χλκού. Παρόλαυτα το ελληνικό κρασί εκτός από πολύ παλιό είναι και πολύ καινούργιο, αφού έφτασε πρόσφατα στη σύγχρονη εποχή, χάρη σε μια νέα γενιά φιλόδοξων οινοποιών, με ποιοτικούς στόχους.

Η Σοφία Περπέρα, του Greek Wine Bureau of North America, με έδρα την Αθήνα εργάζεται για να προωθήσει το προιόν στις ΗΠΑ, τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, έχει παρακολουθήσει τους Έλληνες οινοπαραγωγούς να αγωνίζονται να βγουν από την αφάνεια και να διεκδικήσουν μια θέση στους περιζήτητους επαγγελματίες οίνου. Στην πραγματικότητα, σημειώνει, η κατάσταση του ελληνικού κρασιού είναι ένα από τα λίγα φωτεινά σημεία της ελληνικής οικονομίας σήμερα.

Όταν ανέλαβε τη θητεία της η κυρία Περπέρα, οι Έλληνες οινοποιοί φαίνοταν ότι επικεντρώνονταν στα σταφύλια που καλλιεργούσαν όπως  και όλοι οι υπόλοιποι στο κόσμο, κυρίως Cabernet Chardonnay και Sauvignon Blanc. Τα κρασιά, πωλούνταν κυρίως σε ελληνικά εστιατόρια ομογενών, όπως στην κοινότητα της Αστόριας στη Νέα Υόρκη. Αλλά σύντομα έγινε σαφές ότι δεν ήταν πολλοί οι πότες που αναζητούν ένα Cabernet από την Ελλάδα και το υπόλοιπο τμήμα της αγοράς αγνοούνταν.

Εν τω μεταξύ, όλο και αυξάνονταν οι παραγωγοί που αγκάλιαζαν τις γηγενείς ποικιλίες σταφυλιών,  όπως το Ασύρτικο, Μοσχοφίλερο, Μαλαγουζιά και Ροδίτη. Το να απομακρύνονται από τις διεθνείς ποικιλίες σταφυλιών  και να επιστρέφουν στις τοπικές, είναι μια κίνηση που πραγματοποιούν και άλλες χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία.

Ο κ Tidwell πιστεύει ότι τα  πορτογαλικά και τα ελληνικά κρασιά έχουν πολλά κοινά. “Και τα δύο έχουν ένα πολύ καλό value for money  και ενδιαφέροντα σταφύλια που δεν έχουν πολύ προβολή,” δηλώνει. Ο κ Tidwell δεν αναφέρει όμως ότι οι Έλληνες παραγωγοί έχουν κερδίσει κάτι που οι Πορτογάλοι προς το παρόν μόνο το ονειρεύονται: Έχουν κερδίσει τα μυαλά και τις καρδιές των αμερικανών sommeliers

Στο εστιατόριο του Μανχάταν Boulud Sud, o wine director Michael Madrigale διαθέτει αρκετούς λευκούς οίνους σε ποτήρι, γιατί  πιστεύει ότι ταιριάζουν καλύτερα στο μεσογειακό μενού και είναι πιο ενδιαφέροντα από άλλα περισσότερο δημοφιλή κρασιά. Για παράδειγμα, για τους οπαδούς  του Pinot Grigio, συνιστά ένα Santo Santorini Assyrtiko 2014. Για τους λάτρεις του Sancerre προτείνει μια Axia Malagouzia του κτήματος Άλφα.  Ο κ Madrigale, διαθέτει επίσης στο Boulud Sud περίπου 10-12 λευκά  με το μπουκάλι -όλα σε λογικές τιμές, από $ 50 έως $ 60 το καθένα. Οι τιμές αυτές, όπως είπε διευκολύνουν όσους θέλουν να πειραματιστούν με άγνωστο κρασί.

Ορισμένοι επαγγελματίες οίνου έχουν παθιαστεί τόσο πολύ με τα κρασιά της Ελλάδας που βάζουν στα εστιατόρια αμιγώς ελληνικές λίστες. Ο Evan Turner ήταν οινοχόος στο Χιούστον και τη Νέα Υόρκη και σχεδιάζει να ανοίξει ένα εστιατόριο, στο Χιούστον, τον Ιούλιο με όνομα Helen Greek Food and Wine. «Σχεδιάζω μια λίστα κρασιών με ελληνικές μόνο ετικέτες, που θα περιλαμβάνει 100 επιλογές, έναν αριθμό που σκοπεύω να διπλασιάσω σε ένα χρόνο. Τα λευκά είναι δημοφιλή στο Χιούστον, σημείωσε ο κ Turner, εν μέρει επειδή οι καταναλωτές του Χιούστον είναι τολμηροί λάτρεις του κρασιού, αλλά και επειδή το Χιούστον μπορεί να είναι “blindingly hot” και τα ελληνικά λευκά είναι ομοιόμορφα φωτεινά και αναζωογονητικά.Τα ελληνικά κρασιά είναι δημοφιλή στο Χιούστον, εξηγεί ο κ. Turner, από τη μια επειδή στο Χιούστον οι φαν του κρασιού αρέσκονται στη περιπέτεια και από την άλλη επειδή το Χιούστον είναι μια εξαιρετικά ζεστή πόλη και τα ελληνικά κρασιά είναι όλα αναζωογονητικά και φωτεινά.

Ο Brent Kroll, wine director του Neighborhood Restaurant Group, στην Ουάσιγκτον έχει επίσης γοητευτεί με τα ελληνικά κρασιά. Διαχειρίζεται τους καταλόγους από 13 εστιατόρια, συμπεριλαμβανομένου του Iron Gate, το οποίο  επικεντρώνεται κυρίως σε ελληνικά και νοτιοιταλικά κρασιά. Μια ολόκληρη σελίδα του καταλόγου είναι αφιερωμένη στη Σαντορίνη και κατά κύριο λόγο στο Ασύρτικο. Ο κ Kroll υπερηφανεύεται για την ικανότητά του να βρει ένα ελληνικό ισοδύναμο για οποιοδήποτε κρασί στον κόσμο. « Μπορώ να μετατρέψω έναν λάτρη του California Chardonnay από βαρέλι, σε fan του ασύρτικου»,λέει , σημειώνοντας ότι η βαρελίσια έκδοση του σταφυλιού μπορεί να θυμήσει ένα Chardonnay Νέου Κόσμου ενώ η unoaked εκδοχή του είναι πιο μεταλλική και άπαχη, όπως το Chablis. Επίσης, έχει εξοπλίσει τους σερβιτόρους του με διαδικτυακές κάρτες και κουιζ που προσφέρουν πληροφορίες για τις ελληνικές αμπελουργικές περιοχές και τα ελληνικά σταφύλια.

Άλλοι επαγγελματίες, όπως ο Διονύσης Γρεβενίτης, έχουν ιδρύσει  εταιρείες που ειδικεύονται στα ελληνικά κρασιά.  Ο κ Γρεβενίτης πριν ξεκινήσει την εταιρία του το 2014, ήταν αντιπρόσωπος πωλήσεων για το Frederick Wildman and Sons, ένα εισαγωγέα-διανομέα με βάση τη Νέα Υόρκη. Ο κύριος Γρεβενίτης ανακάλυψε ότι αυτό το –πριν λίγα χρόνια-περιορισμένο ενδιαφέρον για τα ελληνικά κρασιά εξελίχθηκε σε μια δυναμική τάση.

Σήμερα, ο κύριος Γρεβενίτης βλέπει ένα απεριόριστο κοινό για τα ελληνικά κρασιά «Δεν υπάρχουν πια κοινότητες στο κόσμο του οίνου», λέει. Κάτι που πολλοί άλλοι σομελιέ φαίνεται να πιστεύουν. «Οι σημερινοί ψαγμένοι πότες ενδιαφέρονται εξίσου για ένα κρητικό λευκό από Θραψαθήρι όσο ενδιαφέρονται και για ένα grand cru Βουργουνδίας», υποστηρίζει.

Ο Κώστας Μουζουράς, wine director στο νεουορκέζικο  Gotham Wines & Liquors, είχε πρόσφατα επιβάλει περιορισμούς  στην κατανάλωση ενός εμφιαλωμένου κρασιού από Θραψαθήρι. Συγκεκριμένα μετά τις θετικές κριτικές που έλαβε το Λυραράκης Θραψαθήρι 2013 (16 δολάριων) οι αγοραστές προσήλθαν μαζικά. Ο κ Μουζουράς έθεσε περιορισμό δύο μπουκάλια κρασί ανά πελάτη. Όντας διευθυντής κρασιού στο Gotham για πάνω από 25 χρόνια, θυμάται τις εποχές που κάτι τέτοι ήταν αδιανόητο. «Επί του παρόντος, έχουμε αποθέματα από 60 περίπου ελληνικά κρασιά. Δεν συμβαίνει αυτό επειδή είμαι Έλληνας, αλλά επειδή τα ελληνικά κρασιά είναι εξαιρετικά», διευκρινίζει.

Αγόρασα οκτώ μπουκάλια από τον κ Μουζουρά και αρκετά από το Astor Wines & Spirits στη Νέα Υόρκη. Η τελευταία κάβα έχει απόθεμα από μια μεγάλη ποικιλία ελληνικών κρασιών, κυρίως λευκών,  καθώς η αγοράστρια, Lorena Ascencios είναι φαν!  Η κυρία Ascencios εκτιμά την αλατότητα και την κιτρική τους φύση  και βρίσκει ότι είναι πολύ ελαφρά και ευέλικτα με το φαγητό.

Ο χαρακτηρισμός light on their feet είναι μια δίκαιη περιγραφή των κρασιών που δοκίμασα. Από το ζωντανό, τραγανό και συχνα τανικό Ασύρτικο της Σαντορίνης (ξεχώρισα το bone-dry 2013 Thalassitis από το κτήμα Gaia (22$) και το  αψύ λευκό Ατλαντίς από το κτήμα Αργυρός του 2013) μέχρι την άγρια λουλουδάτη Μαλαγουζιά από την Πελοπόνησσο.

Το Axia Turtles Vineyard  2013 του κτήματος Άλφα ($19) ήταν συγκλονιστικά καταπληκτικό, με μια υπέροχη έκφραση των σταφυλιών Μαλαγουζιά, πικάντικο και  με έντονη νότα εσπεριδοειδών. (Το σταφύλι ήταν σχεδόν εξαφανισμένο μέχρι ένας επιχειρηματίας καλλιεργητής από την Πελοπόννησο πριν από τρεις δεκαετίες το αναβίωσε.)

Το Notios White  του κτήματος Γαία, είναι ένα μίγμα από πελοποννησιακά σταφύλια Μοσχοφίλερο και Ροδίτη (14$), ήταν καθαρό, λεμονάτο και χωρίς περιπλοκότητες-ένα σπουδαίο κρασί για απεριτίφ.  Το Μοσχοφίλερο του Νασιάκου 2013 (13$), από την Μαντινεία της Πελοποννήσου, ήταν πικάντικο και floral με μια αποφασιστική μεταλλική επίγευση.

Μερικά από τα κρασιά δεν ήταν τόσο γοητευτικά και μερικά ήταν εντελώς περίεργα.  Για παράδειγμα, δεν είμαι σίγουρη ότι θα αναζητούσα περισσότερα κρασιά από την ποικιλία Βηλάνα. Τα δυο που δοκίμασα ήταν οξειδωτικά και εξαιρετικά ελαφριά. Με τέτοιες λογικές τιμές όμως το κόστος της απογοήτευσης ήταν μικρό! Και τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο από το να απολαύσετε ένα ζωντανό  και νόστιμο λευκό κρασί, συμβάλλοντας παράλληλα στην ελληνική οικονομία;

Oenofile: Πέντε ευχάριστα, οικονομικά υπεύθυνα Ελληνικά Λευκά:

 

2013 Alpha Estate Axia Turtles Vineyard Malagouzia, $19

2013 Gaia Estate Notios White, $14

2013 Nasiakos Moschofilero, $13

2013 Gaia Estate Thalassitis Assyrtiko, $22

2013 Estate Argyros Atlantis White, $15