ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙΝΟΠΟΙΟΙ: Δήμητρα Παρπαρούση
“Ναι, δεν βρίσκεις εύκολα κρασί «Παρπαρούση» στην αγορά… Εξαντλείται γρήγορα! Αυτό περιορίζει πολύ και εμένα, που είμαι υπεύθυνη των εξαγωγών. Αναγκάζομαι να μοιράζω την παραγωγή πολύ νωρίς στους προμηθευτές, από τον τρύγο κιόλας. Υπολογίζω πόσο θα πάει σε ποιον για να μπορέσουν να πάρουν όλοι. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι μικρή η παραγωγή και υπάρχει συγκεκριμένη ζήτηση.”
Δήμητρα Παρπαρούση
“Πριν από περίπου 25 χρόνια ο πατέρας μου πήρε την απόφαση να μειώσει την παραγωγή και να στραφεί σε κρασιά προστιθέμενης αξίας, δηλαδή σε παλαιωμένα κρασιά που αλλάζουν με τον χρόνο. Ο στόχος μας ήταν να κάνουμε ένα boutique οινοποιείο. Δηλαδή λιγότερες φιάλες με αυξημένη ποιότητα. Υποπενταπλασιάσαμε την παραγωγή και φυτεύσαμε περισσότερα δικά μας αμπέλια. Δουλεύουμε πλέον με το δικό μας αμπέλι για να έχουμε απόλυτο έλεγχο της καλλιέργειας. Έχουμε σεβασμό στο αμπέλι και στη φύση και μια φιλοσοφία που δεν είναι εύκολο να βρεις σε κάποιον παραγωγό που έχεις με σύμβαση. Για παράδειγμα δεν μπορείς να τον πείσεις ότι πρέπει να ρισκάρει, να μην ραντίσει. Εμείς οι οινοποιοί ρισκάρουμε πολύ γενικά και στην οινοποίηση και στην αμπελουργία.”
“Το οινοποιείο μας είναι μέσα στο οικογενειακό κτήμα και περιστοιχίζεται από ένα μικρό αμπελώνα 10 στρεμμάτων. Πλέον, η πόλη μας έχει σχεδόν κυκλώσει! Βρισκόμαστε στα Μποζαΐτικα της Πάτρας, περίπου 3,5 χλμ πριν την είσοδο της πόλης. Όταν ξεκινήσαμε, η περιοχή τριγύρω ήταν γεμάτη αμπέλια. Τώρα, έχουμε ουσιαστικά ένα αγρόκτημα στη μέση μιας πυκνοκατοικημένης περιοχής.
Ο κύριος αμπελώνας μας βρίσκεται 35 χλμ μακριά από το κτήμα στη Μόβρη Αχαΐας, κοντά στον ποταμό Άραξο. Η περιοχή ανήκει στο ΠΓΕ Αχαΐας και είναι πανέμορφη… Έχει στη μια πλευρά ένα δάσος από ευκαλύπτους, περίπου 15 στρ. και από την άλλη ένα ποτάμι. Αυτό δημιουργεί ένα ξεχωριστό μικροκλίμα. Το κλίμα εκεί είναι ξηροθερμικό και το έδαφος αμμώδες και έχει πάρα πολύ ζέστη. Όμως το βράδυ, λόγω του ποταμιού και του δάσους η θερμοκρασία πέφτει. Το καλοκαίρι, έχει τόση υγρασία που όταν περπατάς στα αμπέλια νωρίς το πρωί τα πόδια σου βρέχονται. Αλλά το μεσημέρι έχει τόση ζέστη που δεν μπορείς να περπατήσεις καθόλου! Φτάνει 42 βαθμούς. Η ζέστη προστατεύει τα αμπέλια από τις ασθένειες και η βραδινή δροσιά τα βοηθά να μην στρεσάρονται και έτσι να ωριμάζουν καλύτερα. Οι ποικιλίες που έχουμε φυτεύσει εκεί είναι σιδερίτης, μαυροδάφνη, ασύρτικο και λίγο cabernet sauvignon.”
“Εγώ γεννήθηκα το 1974, την χρονιά που ξεκίνησε το οινοποιείο. Όλη μου η παιδική ηλικία είναι μέσα σε αυτό. Είμαστε τρεις αδελφές στην οικογένεια. Οι δυο ασχολούνται με το κρασί. Η Εριφύλη σπούδασε τεχνικός αμπελουργίας -οινολογίας και είναι 26 χρόνια εδώ. Εγώ σπούδασα οικονομικά και βρίσκομαι στην οικογενειακή επιχείρηση τα τελευταία 19 χρόνια. Όταν ξεκίνησε ο πατέρας μου ήταν μια εποχή που το εμφιαλωμένο ήταν λίγο στην αγορά και μόνο από μεγάλες εταιρίες. Δεν υπήρχαν μικρά οινοποιεία. Από την αρχή στράφηκε σε κάποιες ποικιλίες της περιοχής. Ξεκίνησε με σιδερίτη και μαυροδάφνη και σταδιακά, τρύγο με τρύγο, μελετούσε τις ποικιλίες.
Μέχρι τώρα έχει κάνει 44 τρύγους. Είναι πολύ λίγοι… και είναι ταυτόχρονα μια ζωή! Φαντάσου, ένας μάγειρας πόσες φορές έχει να φτιάξει ένα φαγητό και να το βελτιώσει; Ο οινοποιός έχει αυτή τη δυνατότητα μια φορά το χρόνο και μάλιστα χωρίς να μπορεί να ελέγξει απόλυτα την πρώτη ύλη.
Ο σιδερίτης είναι η ποικιλία που πίστεψε ο πατέρας μου από την αρχή. Και τη δούλεψε πάρα πολύ. Πρόκειται για μια όψιμη τοπική ποικιλία, ελαφρώς ροζέ. Ωριμάζει τέλη Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη. Δίνει κρασιά μέτριων αρωμάτων, υψηλής οξύτητας και μέτριου σώματος. Ιδιαίτερα και ευχάριστα. Ο σιδερίτης έμπαινε κυρίως σε blend και δεν αναφερόταν ούτε καν στην ετικέτα. Οι ντόπιοι δεν θεωρούσαν ότι κάνει κρασί ποιότητας. Και πράγματι, δεν έκανε, επειδή δεν είχε ασχοληθεί κάποιος μαζί της σοβαρά. Ο πατέρας μου μείωσε την παραγωγή ανά στρέμμα (γιατί ο σιδερίτης τείνει να κάνει μεγάλη παραγωγή) και πρόσεξε επίσης την καλλιέργεια, γιατί είναι μια ποικιλία ευαίσθητη στις αρρώστιες. Μελέτησε την ποικιλία, την έμαθε και πλέον παίρνουμε πολύ καλά σταφύλια, με πολύ καλά χαρακτηριστικά. Το οινοποιείο «Παρπαρούση» ήταν το μοναδικό που έκανε μονοποικιλιακό κρασί από σιδερίτη για πάνω από 40 χρόνια. Απέδειξε ότι μπορεί να είναι ένα κρασί ποιοτικό, το οποίο μάλιστα κατοχυρώθηκε και ως ΠΓΕ Αχαΐας.”
“Το Μοσχάτο Ρίου είναι μια ποικιλία που την έχουμε φυτεμένη μόνο γύρω από το οινοποιείο καθώς η βορειοανατολική Πάτρα εντάσσεται στη ζώνη ΠΟΠ Μοσχάτος Ρίου Πατρών. Είναι μια εξαιρετική ποικιλία αλλά με πολύ περιορισμένη παραγωγή! Εμείς την αναβιώσαμε, γιατί δεν θέλαμε να χαθεί. Αυτό το σταφύλι είναι σπάνιο και φυόταν στα παράλια του Ρίου, σε μια πολύ μικρή αμπελουργική ζώνη. Όμως κι εκεί επεκτάθηκε η πόλη- βλέπεις ήταν πολύ μεγάλης αξίας τα οικόπεδα για να είναι αμπέλια. Ο αμπελώνας κατακερματίστηκε και είναι ελάχιστες οι ποσότητες που θα βρίσκει κανείς στην αγορά.
Η ξηρή μαυροδάφνη είναι ένα κρασί του οινοποιείου που με εντυπωσίασε. Από την αρχή που ξεκινήσαμε ο πατέρας μου έφτιαχνε ξηρή μαυροδάφνη, χωρίς να της δώσει τη δυνατότητα παλαίωσης. Ήταν ένα ευχάριστο φρέσκο κόκκινο κρασί αλλά μέχρι εκεί. Όταν κάναμε αυτή τη στροφή σε κρασιά προστιθέμενης αξίας αποφασίσαμε να την παλαιώσαμε. Και μας εξέπληξε! Αναδείχθηκε ένα είναι πλούσιο κρασί, με ιδιαίτερα βοτανικά αρώματα, γεμάτο σώμα και μεγάλες δυνατότητες παλαίωσης. Πριν λίγο καιρό ανοίξαμε φιάλες του ’98 και ήταν εξαιρετικό και σε μεγάλη ακμή. Ακόμα εξελίσσεται…
Από σιδερίτη φτιάχνουμε και ένα απόσταγμα οίνου, παλαιωμένο σε δρύινα βαρέλια για περίπου 12 χρόνια. Παράγουμε πολύ μικρή ποσότητα, περίπου 2.000 μπουκάλια το χρόνο. Το κάνουμε πιο πολύ από μεράκι, έχει συναισθηματική αξία για εμάς. Βλέπεις, δεν είμαστε μόνο οινοποιοί αλλά και και αποσταγματοποιοί.
Ο προπάππους μας είχε αποσταγματοποιείο στον Μπουρνόβα της Σμύρνης. Παρήγαγε ούζο. Ο παππούς μου ήρθε ως πρόσφυγας στην Πάτρα και μετά τον Πόλεμο άνοιξε με τον αδελφό του μια ποτοποιία-αποσταγματοποιία στο κέντρο της πόλης, στην οδό Πατρέως. Είχε τη γνώση από τον πατέρα του και μεράκια. Πολλά μεράκια…”
“Ο παππούς Σαράντης! Ήταν μαζί μας μέχρι τα 108 του χρόνια. Έφυγε από τη ζωή το καλοκαίρι αλλά μέχρι τα τελευταία του έπινε κρασί, ρωτούσε με αγωνία για τον τρύγο, έδινε οδηγίες στον πατέρα μου… Ήταν πρωτοποριακός πολύ. Σκέψου ότι το ’63 μόλις τέλειωσε το σχολείο ο πατέρας μου, τον έστειλε στη Γαλλία να σπουδάσει οινολογία! Όταν συνταξιοδοτήθηκε έδωσε τον άμβυκα και έτσι ξεκινήσαμε να αποστάζουμε το κρασί. Ο πατέρας μου έχει σπουδάσει στη Βουργουνδία και επηρεασμένος από το αρμανιάκ και το κονιάκ φαντάστηκε κάτι αντίστοιχο από σιδερίτη. Γιατί αυτό το κρασί ενδείκνυται για κάτι τέτοιο. Έχει λεπτά αρώματα και πολύ ωραία φρεσκάδα για απόσταξη.
Φτιάχνουμε επίσης ένα τσίπουρο μονοποικιλιακό από σιδερίτη, τα τελευταία πέντε χρόνια και από το ’11 το Petit Fleur, ένα ροζέ κρασί από σιδερίτη. Η νέα μας ετικέτα είναι ένα ασύρτικο 100% μονοποικιλιακό, χωρίς βαρέλι που έχει μείνει πέντε μήνες στις οινολάσπες του.
Το μέλλον το βλέπω με ωραία κρασιά, με δυνατότητες παλαίωσης και μεγαλύτερη εξωστρέφεια, μέχρι να βελτιωθούν τα πράγματα στην Ελλάδα. Το 50-55% της παραγωγής μας εξάγεται και οι αγορές που στοχεύουμε είναι κυρίως Αμερική και Καναδάς και μετά η Ευρώπη.”
Συνέντευξη στην Άννα Ποδάρα
Διαβάστε ακόμα:
ΈΛΛΗΝΕΣ ΟΙΝΟΠΟΙΟΙ: Κλαούντια Παπαγιάννη
ΈΛΛΗΝΕΣ ΟΙΝΟΠΟΙΟΙ: Γεράσιμος & Γιώργος Λαζαρίδης
ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙΝΟΠΟΙΟΙ: Θάνος Ντούγκος
ΈΛΛΗΝΕΣ ΟΙΝΟΠΟΙΟΙ: Παναγιώτης Κυριακίδης (κτήμα Παυλίδη)
‘ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙΝΟΠΟΙΟΙ: Θεόδωρος Μωραΐτης
