Fine dining στο Daios luxury living
Πριν από το νοστιμότατο τραπέζι που θα σας περιγράψω έκανα μικρές και ανολοκλήρωτες σκέψεις. Η πολυαναμενόμενη παρουσίαση βιβλίου του Επίκουρου την ημέρα του τραπεζιού, ιδέες, εμπειρίες, άνθρωποι συζητώντας γύρω από ένα τραπέζι, ήχοι, εικόνες,συγκίνηση, πάθος, σκέψη, κάποιες ακόμη συνταγές, πιάτα άδεια – γεμάτα, δοκιμές και ξανά δοκιμές , ευτυχία, χαμόγελα ….και όλα ξανά και ξανά σε αργή και γρήγορη κίνηση σαν παλιά ταινία.
Στο τέλος απομονώνω στο μυαλό μου αντιδράσεις και εκφράσεις…φωτογραφίζω πρόσωπα και κρατάω μόνο τα συναισθήματα. Κάτι σαν την απόλαυση του φαγητού ή ένα τραπέζι που αρχίζει και τελειώνει όμορφα. Και η φιλοξενία μας στο εστιατόριο του ξενοδοχείου DAIOS τα είχε όλα. Αγαπημένα πρόσωπα και εκρηκτικές γεύσεις που με βοήθησαν να ταξιδέψω.
Οικοδεσπότης ο αγαπημένος μου ο Νίκος Πανίδης που μόλις πριν λίγες ημέρες ανέλαβε να δώσει τη δική του πινελιά στο χώρο του εστιατορίου. Chef o Federico Della Vecchia με γοητευτική προσωπικότητα που έπειτα βρήκαμε και στα πιάτα του.
Ξεκινήσαμε με ένα ραβιόλι με γέμιση από γλυκοκολοκύθα, καλαμαράκι σωτέ αρωματισμένο με πορτοκάλι που σχεδόν δεν ήθελες να το φας, γιατί σε χόρταινε μόνο με τη μυρωδιά του.Το πορτοκάλι εδώ ήταν το μυστικό. Μέσα σε ένα πιάτο σαν ιπτάμενο δίσκο έμοιαζε να βγήκε από βιβλίο μαγειρικής και πραγματικά θα ήθελα κι άλλο.
Συνέχεια με επιλογή από ντοματόσουπα με σελινόριζα και πορτοκάλι ή πατατόσουπα με πράσο που προτίμησα εγώ. Και να φανταστείτε, απλά ότι δεν τρώω πράσο. Το χειμώνα προτιμώ τις σούπες με κλειστά μάτια, γιατί μου μαθαίνουν να τρώω ένα ακόμη υλικό και επιβεβαιώθηκα.
Τα ορεκτικά μας έβαλαν σε σκέψεις και περισσότερο για το κρασί και αφού είχαμε ξεκινήσει με Μαλαγουζιά Γεροβασιλείου 2011, την οποία ακολούθησε ένα Tio Pepe Fino Sherry, ήταν η ώρα για μια Σαντορίνη; επιλέχθηκε η Σαντορίνη Σιγάλας βαρέλι 2010. Οι επιλογές ριζότο με πατζάρι, μασκαρπόνε και παρμεζάνα ή καλύτερα χειροποίητες Tagliatelle από ρόκα με φιλετάκια Σκορπίνας και ντοματίνια? Η αισθητική των πιάτων σε γέμιζε και ενώ είχα πει στο Δημήτρη, δίπλα μου, να το μοιραστούμε προσπαθούσα να το αποφύγω. Το ριζότο ήταν τέλειο και μάλλον και οι Tagliatelle-ς αφού ο Δήμήτρης δεν άφησε μπουκιά.
Τα κυρίως φιλέτο κοτόπουλο με φρέσκο κρεμμύδι μαριναρισμένο σε γλυκόξινη σάλτσα σόγιας, πατάτες baby και σάλτσα θυμαριού ….Πόσο λιχούδης είναι ένας άνθρωπος που ενώ έχει χορτάσει συνεχίζει να τρώει? Έδωσα μετά από σκέψη λίγο από το ζουμερό μου κοτόπουλο και έκλεψα με γλυκό τρόπο από διπλανό πιάτο οσομπούκο μόσχου με τηγανιτό μιλανέζικο ριζότο και τραγανό σέλερι. Τα οσομπούκο συνήθως έχουν γεύση βαριά και λίπος που σε μπουκώνει σε αυτή την περίπτωση τα εξαφάνισαν με τρόπο έξυπνο.
Τα γεμάτα πιάτα με τα γλυκά που άρχισαν να έρχονται ασταμάτητα ήταν ώρα να πω….-”Όχι, ευχαριστώ”. Από μικρή πιρουνιά όμως, προφανώς γιατί δεν κρατήθηκα, ήταν χωρίς υπερβολή τα πιο νόστιμα γλυκά που έχω φάει σε εστιατόριο το τελευταίο διάστημα.
Όπως είπε ένα φίλος ”ακόμη κι αν δεν φας εδώ αξίζει να σταματήσεις μόνο για ένα γλυκό”!. Τιραμισού με εξαιρετικά αφράτη κρέμα και κομμάτια καραμέλας και ένα Cheesecake με σάλτσα από φρέσκα φρούτα του πάθους που με έκανε να απορώ, γιατί τόσο καιρό τρώμε cheesecake με φράουλες…κεράσια…κτλ.Ένα σουφλέ σοκολάτας με σάλτσα κόκκινων φρούτων και γλυκάνισο. Μηλόπιτα που η γεύση του μήλου έσκαγε στο στόμα και τέλος panna cotta με κουλί φράουλας και φρέσκα φρούτα. Σαν άσχετος τύπος είχα συνδέσει την panna cotta με τις κρέμες καραμελέ που κάνει η γιαγιά μου αλλά η panna cotta ήταν τόσο βελούδινη. Eδώ ένα TOKAJI ASZU / 5 PUTTTOGNOS τα συνόδευσε άξια.
Μοιραστήκαμε γεύσεις και χαμόγελα και ήταν ιδιαίτερη χαρά που την επιλογή των κρασιών την έκανε κάποιος ξέρει και που μπορεί να σου μάθει πολλά μυστικά, ο Νίκος Πανίδης. Όταν βρίσκεσαι σε ένα τραπέζι μοιράζεσαι ένα μεγαλείο και ταυτόχρονα μοιράζεσαι σίγουρα αγάπη και δημιουργία. Γυρίσαμε περπατώντας όλη την παραλία απορώντας πως δεν είχαμε ανακαλύψει αυτή την κουζίνα τόσο καιρό.
Κ.Π.
