Γιατί μειώνονται οι πωλήσεις κρασιού ιδιαίτερα στους νέους;

Ενώ οι παλαιότερες γενιές εξακολουθούν να απολαμβάνουν το ποτήρι (ή το μπουκάλι τους), φαίνεται ότι οι νεότεροι – Gen Z και Millennials – ολοένα και περισσότερο απομακρύνονται απ’ αυτή την συνήθεια. Στην εποχή των hard seltzers, των craft beers και των έτοιμων προς κατανάλωση κοκτέιλ, το κρασί αρχίζει να μοιάζει με το αγαπημένο playlist του μπαμπά: Boomer Tunes, Vol. 1, μια νοσταλγική μίξη των ABBA, Elton John και, φυσικά, «YMCA». Κλασικά, σίγουρα, αλλά δεν γυρίζουν τους κινητήρες κανενός κάτω των 50.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Θα πρέπει να ρίξουμε μια καλή, προσεκτική ματιά στο γιατί οι πωλήσεις κρασιού είναι σε πτώση τα τελευταία πέντε χρόνια.

Για αρχή, το πρόβλημα της εικόνας του κρασιού είναι τόσο καθαρό όσο ένα ποτήρι sauvignon blanc. Δεν είναι μυστικό ότι το κρασί έχει συνδεθεί εδώ και πολύ καιρό με δείπνα, φανταχτερές αίθουσες γευσιγνωσίας και ανθρώπους που λένε πράγματα όπως «νότες σαμπούκου», “τουλίπες των Άνδεων” και «αρώματα καμένης γης» χωρίς να σπάνε ένα χαμόγελο. Προσθέστε επιτηδευμένους σομελιέ και φαίνεται προφανές ότι αυτή δεν είναι ακριβώς η ατμόσφαιρα που θέλουν οι περισσότεροι 20άρηδες όταν θέλουν να χαλαρώσουν.

Και μετά υπάρχει η τιμή: Πολλοί νεότεροι καταναλωτές σκέφτονται το κρασί ως μια ακριβή απόλαυση, κάτι που προορίζεται για ειδικές περιστάσεις ή όταν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν κάποιον. Σε έναν κόσμο όπου η σαλάτα με το αβοκάντο καταναλώνει ήδη το ήμισυ του μισθού τους, δεν έχει νόημα να ξοδέψουν 20 € ή περισσότερα για ένα μπουκάλι κρασί. Τελικά, το κρασί είναι καλό, αλλά το ποτό είναι πιο γρήγορο, σωστά;

Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα όταν πηγαίνετε σε οποιοδήποτε κατάστημα κρασιών και βλέπετε έναν τοίχο από μπουκάλια, το καθένα με μια ετικέτα πιο συγκεχυμένη από την προηγούμενη. Αυτό το μπουκάλι είναι από τη Νάπα ή την Τοσκάνη; Είναι ξηρό, γλυκό ή κάπου ενδιάμεσα; Και τι γεύση θα έχει; Είναι αυτό που γράφει (αν γράφει) στην οπίσθια ετικέτα; Για μια γενιά που συνηθίζει να έχει όλες τις απαντήσεις στα χέρια της, ο κόσμος του κρασιού μπορεί να φαίνεται εντελώς αφόρητος. Θέλουν κάτι εύκολο, θέλουν κάτι διασκεδαστικό και κυρίως θέλουν κάτι που μπορούν να προφέρουν.

Οι Millennials και οι Gen Zers έχουν υπερβολική ευαισθησία για την υγεία τους για να πίνουν κρασί και αντί αυτού επιλέγουν σάλτσες με χαμηλές θερμίδες, χαμηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη και χωρίς γλουτένη. Ίσως πρέπει να αναφέρουμε ότι το κρασί είναι χωρίς γλουτένη και ένα ποτήρι prosecco έχει λιγότερες θερμίδες από μια μπανάνα;

Αυτό που ισχύει είναι ότι η Gen Z καταναλώνει λιγότερο αλκοόλ από τις προηγούμενες ηλικιακές ομάδες συνολικά. Και πάλι, είναι η γενιά της νόμιμης κάνναβης. Ως αποτέλεσμα, αυτό έχει προκαλέσει μια τεράστια αύξηση στα μη αλκοολούχα ποτά. Η Trinchero Family Estates στη Νάπα δημιούργησε μια συλλογή κρασιών χωρίς αλκοόλ που ονομάζεται Luminara. Ο Josef Leitz έχει τα Eins Zwei Zero riesling και αφρώδη κρασιά και η Athletic Brewing Company έχει μια εκπληκτική σύνθεση από n/a μπύρες. Η Thompson & Scott παράγει κρασιά χωρίς αλκοόλ που ονομάζονται Noughty από τη Νότια Αφρική και είναι νόστιμα, και τα κρασιά Juan Gil στην Ισπανία (παραγωγός του γνωστού μείγματος κόκκινου Clio) έχουν ένα κρασί χωρίς αλκοόλ που ονομάζεται Shania. Το St. Agrestis, αποστακτήριο με έδρα το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, έχει αναρριχηθεί στη φήμη του Διαδικτύου με το “Phony Negroni”. Αυτά τα έτοιμα προς κατανάλωση μοκτέιλ, που ονομάστηκαν από το απόλυτο κοκτέιλ, είναι βιολογικά, vegan, χωρίς γλουτένη και non-GMO. Τι άλλο να θέλει η υπερ-συνείδητη γενιά;

Τι γίνεται με την ιδέα ότι οι 20άρηδες δεν πίνουν κρασί επειδή πίνουν οι γονείς τους—κάπως σαν εξέγερση ή συνέχιση της εφηβικής φάσης;

Ως αποτέλεσμα όλων αυτών των δεδομένων που έπεσαν στα γραφεία των CEO των οινοποιείων και των μεγάλων οργανισμών thinktank, υπήρξε μια απέλπιδα προσπάθεια να εφευρεθεί εκ νέου ο τροχός του κρασιού, με μια έκρηξη σε έτοιμες για κατανάλωση, προεμφιαλωμένες προσφορές όπως σαγκρία, spritzes τύπου Aperol και αγαπημένων κοκτέιλ όπως π.χ. μια μαργαρίτα με βάση το κρασί.

Ανεξάρτητα από το ποια είναι η αιτία αυτής της ύφεσης της κατανάλωσης κρασιού, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: η βιομηχανία κρασιού απέτυχε να δει την γραφή στον τοίχο και εργάζεται σε λειτουργία ανάκαμψης, ελπίζοντας να επανεκκινήσει τη σύνδεσή της με την τρέχουσα αγορά, συνεχίζοντας να βαδίζει όμως σε λάθος μονοπάτια.