Tim Atkin MW: Λυπάμαι κ. Parker, αλλά ο κόσμος έχει προχωρήσει

Ο Ρόμπερτ Πάρκερ είναι ένα από τα πιο συζητημένα άτομα στον κόσμο του κρασιού. Τώρα στα εβδομήντα του και το λυκόφως της καριέρας του, εξακολουθεί να έχει τη δύναμη να πυροδοτήσει έντονες συζητήσεις – ακόμα κι αν η κυριαρχία του στα οινοποιεία, στα domaines και τα châteaux που κάποτε τρέμανε πριν απο τις κριτικές του έχει εξαφανιστεί σε μεγάλο βαθμό.

Για κάποιους, ο Parker είναι ένας πρωταθλητής καταναλωτής: ένας ευθύς ομιλητής που πάντα έλεγε τα πράγματα όπως ήταν. Για άλλους, είναι προσωπικά υπεύθυνος για την προώθηση ενός ομαλού, ώριμου, συμπυκνωμένου στυλ ερυθρού κρασιού που απορρίφθηκε ως «διεθνές» – ή, χειρότερα, «Parkerised» – επιβάλλοντας τα γούστα του στην αγορά σαν κάποιος τρελός δικτάτορας. Η αλήθεια, όπως συχνά συμβαίνει, βρίσκεται ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους.

Ο Robert Parker και εγώ πάμε πίσω πολύ. Όταν εργαζόμουν στο περιοδικό Wine Magazine στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ένα από τα καθήκοντά μου ήταν να υποβιβάσω τα γραπτά του νέου μας αμερικανικού αρθρογράφου, ο οποίος γρήγορα έγινε μια σημαντική επιρροή και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το αντίγραφο ήταν θαμπό και ασυνάρτητα απλωμένο – το πεζογράφημα δεν ήταν ποτέ η δύναμη του Parker – αλλά είμαστε ευγνώμονες για την αντανακλαστική δόξα.

Δεν τον γνώρισα ποτέ, αλλά οι άνθρωποι τον περιγράφουν ως φιλικό, έξυπνο και καλό, έναν ηδονιστή που του αρέσει το φαγητό, η μουσική και κυρίως το κρασί και χαίρεται να τα μοιράζεται με όλους τους καλεσμένους. Στις πρώτες μου μέρες ως συγγραφέας οίνου απάντησε ευγενικά με φαξ σε μερικές ερωτήσεις που του έθεσα και πάντα μου έδινε την εντύπωση ότι είναι κάποιος που είναι επιμελής, σκληρός και παθιασμένος.

Με λίγα λόγια, ένας ενθουσιώδης φίλος του κρασιού (wine enthusiast) καθώς και ένας κριτικός. Νομίζω επίσης ότι παίρνει περισσότερο από το μερίδιό που του αναλογεί σε αδικαιολόγητες επικρίσεις. Δεν είναι ο διάβολος και – πέρα ​​από την επιθυμία του  να τον διαβάζουν, να ακουστεί και να κάνει followers – πάντα έγραφε για τα κρασιά που του αρέσανε να πίνει.

↓

ΣΚΛΗΡΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

Ο Parker επιστρέφει στην agenda με αφορμή μιας πρόσφατης, ενθουσιώδους αν και κάπως μεροληπτικής, υπεράσπισής του από τη Lisa Perrotti-Brown MW, αρχισυντάκτρια του Robert Parker Wine Advocate, κινούμενη ενάντια σ΄ αυτό που αποκαλεί “το λανθασμένο πλήγμα του Parkerisation”. Υποστηρίζει ότι το πρώην αφεντικό της είναι “ο πατέρας της σύγχρονης κριτικής του κρασιού” – το οποίο είναι αλήθεια, μέχρι ενός σημείου – και ότι αντικατοπτρίζει, παρά καθοδηγείται, επικρατούσες αμερικανικές δοκιμές κρασιού – επίσης αλήθεια μέχρι ένα σημείο.

Η δύναμη του Parker δεν αναπτύχθηκε σε κενό. Μίλησε σε μια νέα γενιά καταναλωτών που αναζητούσαν γεύση, πλούτο και εύκολη κατανάλωση στα κρασιά τους, για τους οποίους έγραψε μακροσκελείς, χειμαρρώδεις και λεπτομερείς σημειώσεις και παρείχε ένα “οριστικό” σκορ για κάθε κρασί.

Συνολικά, νομίζω ότι η υπεράσπισή της δικαιολογείται. Σπάνια απολαμβάνω τα κρασιά που αρέσουν στον Parker, αλλά ήταν πάντα πιστός στο δικό του ουρανίσκο. Η Perrotti-Brown υπερβάλλει στον βαθμό στον οποίο ο ίδιος “ισοπεδώνει τον τομέα της ποιότητας του κρασιού”, αλλά δεν είναι μόνη της σ΄αυτό. Όπως ο ίδιος ο Parker κάποτε σχολίασε, “όταν άρχισα να δοκιμάζω κρασί στη δεκαετία του 1970, ήμασταν σε μια ολισθηρή πλαγιά. Υπήρχε μια τυποποίηση των κρασιών, όταν δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ένα Chianti από ένα Cabernet Sauvignon. Αυτό έχει σταματήσει τώρα. ”

Η ειρωνεία είναι ότι ο ίδιος ο Parker, ίσως άθελά του, συνέβαλε στην τυποποίηση του στυλ σε ορισμένες περιοχές. Το Μπορντό είναι το πιο προφανές παράδειγμα, αλλά και η Καλιφόρνια και η κοιλάδα του Ροδανού. Τα οινοποιεία έκαναν κρασιά για να ευχαριστήσουν τον Parker και ποτέ δεν άργησε να ανταμείψει εκείνους που ένιωσε ότι ακολουθούσανε την αληθινή πορεία – μεταξύ των οποίων Helen Turley, Marcel Guigal και Michel Rolland – και να τιμωρήσει εκείνους που δεν το έκαναν.

Η επιρροή του Parker ήταν επίσης αισθητή στην Ισπανία, την Αργεντινή, την Αυστραλία και τη Χιλή, όλες τις αγορές όπου πολλοί παραγωγοί επιδίωξαν υψηλές βαθμολογίες από τον Parker ή τον apestalm;eno του, τον Jay Miller, κάνοντας συγκεκριμένα στυλ κρασιού. Δεν νομίζω ότι αυτή η επιρροή ήταν θετική σε οποιαδήποτε από αυτές τις χώρες.

Η Perrotti-Brown λέει ότι “τα γούστα μας έχουν αλλάξει”, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι ο Parker έχει αλλάξει. Σήμερα υπάρχει κυρίως ως μαζορέτα για ένα στυλ που φεύγει από τη μόδα, ένας άνθρωπος στο ισοδύναμο του αμπελιού ενός αφγανικού παλτού. Οι “Parkerised οίνοι”, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε έναν τέτοιο όρο, εξακολουθούν να γίνονται σε όλο τον κόσμο, αλλά βρίσκονται σε παρακμή. Οπουδήποτε κοιτάτε, η δύναμη και η συγκέντρωση δίνουν τη θέση τους στη φρεσκάδα και τη φινέτσα. Πράγματι, πολλοί παραγωγοί κάνουν κρασιά που είναι “αντι-Parker”, αποφεύγοντας τα αρώματα, τις γεύσεις και τις δομές που αγαπά τόσο πολύ.

Ο Parker τους έδωσε κάτι για να αντιδράσουν. Αλλά η βασιλεία του, η οποία διήρκεσε από το 1982 έως το 2015, τελείωσε. Τον ευχαριστούμε πολύ, αλλά ο κόσμος έχει προχωρήσει.

Άρθρο του Tim Atkin MW που δημοσιεύτηκε στο harpers.co.uk/