Tsantali Επιλεγμένος Reserve 1997. Π.Ο.Π Νάουσα.
Περιοχή: Νάουσα.
Ποικιλία : Ξινόμαυρο.
Η δυνατότητα παλαίωσης του ξινόμαυρου, είναι ένα θέμα πολυσυζητημένο και ως ένα βαθμό εξαντλημένο. Δεν παύει όμως, να παραμένει ένα θέμα συνεχούς έρευνας, αναζήτησης και εκπλήξεων αφού τα όρια της δυναμικής του είναι ακόμη άγνωστα.
Ας μην ξεχνάμε ότι τα δείγματα του ξινόμαυρου 15ετίας, 20ετίας και πάνω, που καταλήγουν σήμερα, στους γευστικούς και οσφρητικούς μας κάλυκες είτε προέρχονται από συλλογή σταφυλιών, από διαφορετικά αμπελοτεμάχια ή ακόμη και από διαφορετικές περιοχές. Η συγκέντρωση των τσαμπιών σπάνια γινόταν σε μικρούς κάδους και η μεταφορά τους από το χωράφι μέχρι το οινοποιείο μπορεί να διαρκούσε ώρες και μάλιστα κάτω από τον ήλιο του Σεπτέμβρη.
Ο τρόπος και οι συνθήκες οινοποίησής τους δεν ήταν και ότι πιο σύγχρονο. Και παρ’ όλα αυτά, έρχονται στο ποτήρι μας κάποια κρασιά όπως το Tsantali επιλεγμένος reserve 1997, που μας αφήνουν έκπληκτους. Σκέφτομαι, και θέλω να πιστεύω, ότι στις επόμενες δεκαετίες, θα γίνουμε δοκιμαστές πολύ μεγάλων ξινόμαυρων. Όχι μόνο από την Νάουσα αλλά και από το Αμύνταιο, την Ραψάνη ή την Γουμένισσα. Κρασιά, προερχόμενα από κομμάτια γης, που μετά από παρατηρήσεις και καταγραφές χρόνων, έδειξαν ότι μπορούν να δώσουν πολύ καλύτερη πρώτη ύλη. Καλύτερη προσαρμογή, συγκεκριμένων κλώνων σε συγκεκριμένες περιοχές. Μεγαλύτερος μέσος όρος ηλικίας των αμπελιών και φυσικά η συστηματική βελτίωσης σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα καλλιέργειας, μεταφοράς, οινοποίησης, ωρίμασης, παλαίωσης, και φυσικά συνθηκών φύλαξης.
Επανέρχομαι λοιπόν στον λόγο, που μου προκάλεσαι όλες αυτές τις αισιόδοξες σκέψεις, στο Επιλεγμένος Reserve 1997, Tsantali. Μια μεγαλειώδης Νάουσα που προέρχεται από μια χρονιά με υψηλές θερμοκρασίες, αυξημένες ώρες ηλιοφάνειας και έντονη βροχόπτωση κατά την διάρκεια της περιόδου βλάστισης . Ο Σεπτέμβριος, ήταν ιδιαίτερα ξηρός με αποτέλεσμα, τα σταφύλια να φτάσουν σε πολύ καλά επίπεδα ωρίμασης. Στην όψη, εμφανίζεται με μια μέτρια γκρενά αμφίεση, όπως ακριβώς περιμένει κανείς μια Νάουσα της ηλικίας της. Συγκρατημένη η ένταση των αρωμάτων της στην αρχή, ξεδιπλώνει σιγά-σιγά τις αρετές της καθώς έρχεται σε επαφή με το οξυγόνο και εξοικειώνεται με το περιβάλλον. Τα εξελιγμένα αρώματα ανταγωνίζονται μεταξύ τους να κυριαρχήσουν. Μαύρη σταφίδα, άγρια μανιτάρια, αρώματα φθινοπωρινού δάσους, ταμπάκο, δέρμα, ώριμα μαύρα κεράσια και μια νότα αποξηραμένης ντομάτας. Ντελικάτο, σε όλα τα επίπεδα γεύσης. Χωρίς εξάρσεις και αιχμές, καλύπτει σχεδόν όλο το πλέγμα του ουρανίσκου. Κάτι λιγότερο από μέτριο στο σώμα, σχεδόν υψηλή οξύτητα, αρκετές αλλά φινετσάτες και ευχάριστες τανίνες, αλκοόλ 13% και μία ισσόροπη γευστική ένταση από αρώματα ξηρών μαύρων δαμάσκηνων, ώριμα κεράσια, ταμπάκο, σπόρους κέδρου και spicy νότες γαρίφαλου.
Βελούδινη υφή, πολυπλοκότητα και επίγευση που διαρκεί αρκετά, αφήνοντας μια αίσθηση μπαλσάμικου στο τέλος. Ένα κρασί στην κορύφωσή του που καλό είναι να καταναλωθεί σύντομα. Η περιέργειά μου όμως, θα ήθελε να ικανοποιηθεί και με μια δοκιμή, μετά από 3 έως 4 χρόνια από τώρα.
Τιμή: N/A
Βαθμολογία: 90/100
Στέφανος Κόγιας IHCW by WSPC.
